Vandaag is mijn papa 3 jaar dood. Dat ga ik vieren.

Niet dat hij dood is. Ik vier dat ik zo’n toffe papa heb gehad. Je hebt het namelijk niet voor het kiezen. Ik ben dankbaar dat mijn papa mij altijd gesteund heeft. Ook toen ik naar Nederland emigreerde. Dat lijkt me toch even slikken voor een ouder. Trots, over dat ik die stap heb gezet, voerde bij hem de boventoon. Dat heeft hij me altijd laten voelen. En dankbaar en trots dat ik ben, dat mijn papa me nog heeft kunnen weggeven tijdens mijn bruiloft. Ook dat was even slikken voor hem.

Mijn papa was een snoepkont. Een koekje tussendoor. Een stukje chocola als niemand keek. Een bolletje ijs ’s Avonds. Het liefst met advocaat èn chocoladesaus. Vaak was het plezier over dit lekkers maar van korte duur. Mijn papa was namelijk ook altijd op dieet. Nooit tevreden met zijn buik.
Wat een tweestrijd! Lastig vond ik dat om te zien.  

Misschien is die tweestrijd wel herkenbaar. Het willen veranderen, maar het wil maar niet lukken. Het vertrouwde gedrag is veilig. Misschien dempt het vervelende gevoelens. Wat het ook is, het is de moeite waard om te onderzoeken wat je werkelijk nodig hebt. Wetende dat veel snoepen nooit werkelijke vervulling biedt.

Vandaag ga ik het vieren. Vieren dat ik zo’n toffe papa heb gehad. Dat doe ik met een Bossche bol. Daar hield hij van. Ik lust ze ook. Stel ik me even voor dat hij bij mij zit, oprecht kan genieten van die Bossche bol en elkaars aanwezigheid.