2020 voelt vreemd paradoxaal

2020 voelt vreemd paradoxaal. Eén jaar dat gevoelsmatig twee jaar duurde. Tegelijkertijd leek de tijd ook stil te staan. Ik kan er geen wijs uit worden.

Lief en ik genoten in het voorjaar van 2020 van een roadtrip door Amerika. Vrijheid blijheid. Wist ik veel dat Nederland dik een week na onze thuiskomst dichtging. Door alles wat ineens niet meer mocht, voelde ik me intens dankbaar, dat we dit nog konden meemaken.

Helaas is mijn lief haar peettante aan de gevolgen van corona overleden. Afscheid nemen was in alle opzichten anders dan anders. Ondanks (of dankzij) alle beperkingen hebben we ons wel enorm verbonden gevoeld met familie en vrienden.

Mijn praktijk ging fysiek dicht. Kookworkshops en lessen gingen niet door. Online consulten werden het ‘nieuwe normaal’ (twee woorden die een braakneiging bij mij oproepen). Dat was echter maar van korte duur. Met inachtneming van alle maatregelen mocht ik al gauw weer fysiek spreekuur draaien. Dàt ik nog kon werken en dat ik zelfs naar mijn werk kon gaan, voelt ineens als een voorrecht.

“Buiten” was er altijd al. Maar doordat de yogaschool en het clubhuis dichtging, is “buiten” nóg belangrijker geworden. Wandelen en hardlopen, dat kon en kan gelukkig nog altijd. Kost niets en levert wel veel op, dat was dan ook weer een goede gewaarwording.

Bij mijn moeder is dit jaar dementie gediagnosticeerd. De diagnose heeft mijn moeder en mij dichter bij elkaar gebracht. Ik kan verwachtingen loslaten. Hierdoor hebben we leuker contact dan dat we in jaren hebben gehad.

Nope, het was niet altijd rozengeur en maneschijn maar 2020 heeft me geleerd om creatief te zijn, dankbaar te zijn voor zaken die ik eerst als vanzelfsprekend zag en te genieten van wat er wél is.

Lieve mensen, de beste wensen voor 2021! Goede gezondheid, veerkracht en hopelijk mogen we over niet al te lange tijd ook weer ongegeneerd en uitbundig knuffelen.